Pełnia Literatury. Nocny podcast literacki

O narodzinach, ślimakach, słońcu i głębokim cieniu. Życiu tu i teraz. Jesieni, zimie, wiośnie, a potem lecie. O rodzinie nieszczęśliwej na swój sposób, która możliwe, że przeżywa właśnie najlepsze wspólne chwile. Ocalającym i destrukcyjnym wymiarze pisania.

O poszukiwaniu pełni znaczeń jednego wiersza Norwida. O co najmniej dwóch wspaniałych metaforach. O historycznej ironii i egzystencjalnym pesymizmie. O tym, czy liryk powstańczy może być wierszem o depresji – i odwrotnie.

O obronie świata przed poetą i próbie sprowadzenia go na dobrą drogę. O rozkopywaniu dołów w małych miasteczkach. O tym, jakie można jeszcze pisać wiersze.  

O tym, że wszystko jest poezja i życiu, które wciela to przekonanie. O potrzebie czułości świata i wieczornych atakach niechęci. O trzech kartkach Stachury.

O poecie szczęśliwym, Dionizosie i Orfeuszu. Odkrywaniu piękna i walce z „wszechpotęgą zła”. O przegranych i wygranych w tym odkrywaniu i tej walce.

O poezji jako „instancji ostatecznej”. O tym, jakie byłoby jedyne słowo Juliana Przybosia. O sile patrzenia i o tym, jakie inspiruje ono wiersze i wnioski.

O poezji somatycznej. O próbie zobaczenia siebie. O zewnętrznym i wewnętrznym. O przekroczeniu ciała, powrocie do ciała, odcinaniu od ciała. O tym, jakie były ostatnie słowa jej ostatniego wiersza.

O mężczyźnie „takim pięknym, kiedy kłamał, a kłamał zawsze”. O śmierci Jerzego i miłości Jarosława. O poezji, która próbuje towarzyszyć przemijaniu.

O tym, czy literatura może obronić świat i uratować jego piękno. O próbie, by na chwilę, w poezji, stać się dzieckiem, patrzącym naiwnie na siebie i wokół siebie. O tym, co wtedy widzimy. O świecie, jaki jest naprawdę.

O dniu pomiędzy bytem i nicością. O unicestwianiu siebie i ponownych narodzinach. O figurach nowej rzeczywistości. O czasie, z czasem i na czasie.

O fatum, które sprawia, że szklanka staje się prawie pusta. O radości życia i oddychania.

O słońcu, ziemi i przemijaniu. O „niesłownej jasności” ukrytej w słowach. O tym, jakie życzenie poety udało się wypełnić.  

O poezji konfrontującej z lękami i poecie, który jest upiorem. O tym, o czym gada wiersz-trup i co takiego zapowiada.

O świecie, który „zamiera w oczekiwaniu cudów”. O szukaniu słów nieistniejącej modlitwy. O poezji, która ma „zmienić rozumienie natury boskości”. O jej wpisach w sieci.

O poetce napiętnowanej nazwiskiem „szczęście”. O lęku przed szczęściem i świecie jako „maszynie do wyrządzania krzywdy”. O rzeczywistości widzianej z perspektywy cmentarza Ararat.

O tym, czym jest „dzienność” i „wiosenność”. O wyprawie w głąb siebie, języka, wiersza. O odnalezieniu ich w głębi lasu. O wiedzy radosnej.

O własnym ocaleniu, cudzym nieocaleniu i tym, co może literatura.

O tym, że od dziś można wspierać „Pełnię Literatury” w serwisie Patronite.pl. O związanych z tym informacjach i planach. O skromnych marzeniach autora.  

O kopernikańskim przewrocie w hierarchii ważności. O rzeczach jako gwiazdach naszego życia. O wierszu, który jest wewnętrznym ćwiczeniem.